Recensie Cleymans & Van Geel ★★★★

Op de vijftiende Bollekesfeesten in Antwerpen bleek Cleymans & Van Geel vooral het best als coverband. Niet dat hun eigen nummers niet werkten op de Grote Markt van Antwerpen op ‘We kunnen ons redden’ na, een te persoonlijke break upsong van Van Geel waar een festivalpubliek nu eenmaal géén boodschap aan heeft en dus logischerwijze ook vollult, iets wat het duo met hun staat van dienst op voorhand moest weten. Maar de twee klonken naar het einde van hun set samen met hun band, met onder andere Florejan Verschueren op toetsen en Damian Corlazolli (waarmee Cleymans nog in Spring zat, grappend had de zanger het echter over ‘de betere jeugdreeks Johan en de Alverman’) aan gitaar, veel strakker toen ze aan het coveren sloegen.

Openen deed het concert van Cleymans & Van Geel tijdens de Bollekesfeesten met ‘Hier in het donker’. Niet veel later zagen we ‘een blonde deerne’ links op het podium verschijnen. ‘Die schrijft onze liedjes’ grapte Cleymans waarna hij toegaf dat ze een ‘product was van Clara Cleymans.’ Na ‘Er is er maar één’ kwam een stagehand met bier het podium op voor de zangers en hun band. ‘Het is hier precies een café, ge doet maar’ reageerde Van Geel enigszins verbaasd. Daarbij merken we op dat Cleymans voor een Bolleke ging, en Van Geel voor – wat totaal onvergeeflijk is - een gewone pint. Cleymans weet dus wat hij moet drinken op de Bollekesfeesten om punten bij ons te scoren. Zo simpel is dat.

Nog niet iedereen kent hun zomerhit, wist Cleymans en daar wou ie wat aan doen. Olivia hebben ze als titel gekozen omdat het een vaak voorkomende meisjesnaam is. De twee deden een rondvraag of er een Olivia in het publiek was, maar vonden er geen, terwijl Olivia Trappeniers op dat moment gewoon voor ons in het publiek stond. Rechts van ons stond wel een zekere Patrick, maar dat bekte niet zo goed met de melodie bleken we te verstaan bij de artiesten.

Vorig jaar schreven we al dat alles erop wijst dat Cleymans & Van Geel gewoon een goeie grap is, en ook in Antwerpen konden we ons niet van die indruk ontdoen. Zo zagen we de twee eigenlijk de luis in de pels spelen van de concert- en bij uitbreiding entertainmentindustrie en hun choreo’s door dat in het belachelijke te trekken. Tijdens Olivia zagen we de twee even door de benen gaan, Cleymans deed ook een coole move met zijn armen die Van Geel te gek vond om na te doen, en bij het heerlijk funky ‘Explosief’, staken de twee de draak met boysbands uit de nineties of bands uit de jaren ’60 en hun afgelikt simultaan pasjes zetten terwijl ze tegelijkertijd ook modedefilés door de mangel haalden. Het duo gebruikte hierbij hun vestjes.

Eerder bleken de twee feilloos hun brug genomen te hebben door een toonaard hoger te gaan zingen naar het einde toe van ‘Tot de zon opkomt’. Het moet gezegd, vocaal viel er niets af te dingen op dit prima optreden. Alleen, in die backdrop waarin we hun gezichten uitgelijnd zien, en in hun sound refereerden ze ons toch véél te nadrukkelijk naar Clouseau. Met dat verschil dat de twee tot op heden niet de songs hebben weten te maken die ook enig hitpotentieel in zich hebben. Neem nu een nummer als ‘Martine Tanghe’ - met daarin live ook fragmenten van ‘No Limit’ en ‘Freed from desire’ verwerkt - dat overduidelijk de sound van de Kreuners in zich heeft. Daar scheelt het wat bij Cleymans & Van Geel: een eigen sound, identiteit vind je niet door wat nummers te maken die in de lijn van een bestaand artiest of band liggen. De vraag stelt zich zelfs of ze daar überhaupt mee bezig zijn en daar wakker van liggen. Hoewel dat net essentieel is voor elk product.

Over product gesproken, Cleymans kon het niet laten om meermaals wat product placement op de Grote Markt los te laten door al zingend reclame te maken voor een chocoladereep. ‘Ge krijgt er Ketnet toch niet uit hé’ stelde Van Geel die de grappigste vaststelling van de avond deed met ‘Ik voel hier een links en een rechts deel. Dat is logisch. We zijn in Antwerpen. Het was er uit voor ik het wist.’ zei, refererend naar de contrasterende politieke opvattingen van de Antwerpenaren waarna hij uiteraard het niet kon laten om de twee helften van het publiek met succes tegenover elkaar uit te spelen in om ter luidst joelen.  

Terwijl Cleymans even een opblaaspop signeerde klonk een lijntje ‘Met de trein naar Oostende’ en volgde daarna het beste arrangement van de avond: ‘Als een leeuw in een kooi’. Het publiek stak de armen massaal de lucht in en draaide rond en rond. In eerste toegift ‘En route’ toonden de twee nog maar eens aan hoe goed hun stemmen met elkaar blenden en op de Bollekesfeesten bleek een tekst als ‘Ik hef het glas op jouw gezondheid’ uit ‘Iedereen is van de wereld’ van The Scene perfect op maat van het evenement net als het voetbalanthem ‘Mijn ex is een vrijer’ dat volgde (naar ‘Sex on fire’ van Kings of Leon’) met die heerlijke ‘ohoho’-melodie die stevig meegebruld werd. Na een uur en een kwartier zat de show erop. Van Geel kreeg daarbij de laatste woorden. Hij zette ‘Mia’ van Gorki a capella in. De rest was voor het publiek.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Hier in het donker
2. Verslavend
3. Heimwee
4. Er is er maar één
5. Olivia
6. Tot de zon opkomt
7. Explosief
8. We kunnen ons redden
9. Senorita
10. Een keer
11. Martine Tanghe
12. Als een leeuw in een kooi
13. Tijgers

Bis:

1. En route
2. Iedereen is van de wereld
3. Mijn ex heeft een vrijer